Trochę mnie tu nie było, ale czasu nie marnowałam. Podczas kwarantanny napisałam ebooka, którego planowałam wydać od początku tego roku. W przerwie od latania nie bardzo wiedziałam, czym mogłabym się zająć. Uznałam, że spróbuję zachęcić do własnych badań nad historią rodziny i podejmę próbę przekazania wiedzy, jak można to robić i... chyba się udało. Sprzedaż trwa od miesiąca i dotychczas zaufało mi ponad 20 osób. Serce mi rośnie, kiedy czytam pozytywne opinie o mojej pracy, która pochłaniała po kilka godzin każdego dnia. 

W tym ebooku przeprowadzam Cię za rękę przez cały proces budowy drzewa genealogicznego. Bez szukania na własną rękę i robienia researchu. Krok po kroku i bez pośpiechu. Na końcu większości rozdziałów znajdziesz listy zadań do zrobienia, a także ćwiczenia.

Większą część pracy wykonasz sprzed własnego komputera. Przekonasz się, że to wcale nie takie trudne. Nauczę Cię, jak szukać informacji o przodkach, w jaki sposób zdobywać nieznane zdjęcia Twoich krewnych oraz opowiem nieco o swojej genealogicznej historii.

Dzięki temu ebookowi zaoszczędzisz sporo pieniędzy. Ucz się na moich błędach i ich nie popełniaj :) Przekazuję Ci wszystko to, czego sama nauczyłam się przez ostatnie lata i co pozwoliło mi sięgnąć aż do 1650 roku. 

SPIS TREŚCI:

1. Dlaczego warto zacząć od siebie?

2. Wywiad z rodzicami. Pokolenie II

3. Dziadkowie. Pokolenie III

4. Pradziadkowie i kolejne pokolenia

5. Co musisz wiedzieć o metrykach?

6. Nauka odczytywania metryk

7. Gdzie gromadzić wiedzę z metryk?

8. Wartościowe dokumenty, które uzupełnią suche fakty i jak je zdobyć

9. Gdzie szukać zdjęć swoich przodków?

10. Internetowe źródła wiedzy o przodkach

11. Moja genealogiczna historia

12. Moje rady dla początkującego genealoga

Do jutra (26.07.2020) z kodem "genealogia" ebook kosztuje 25 zł zamiast 39 zł! Chciałam jeszcze zaznaczyć, że ta pozycja jest idealna dla osób początkujących, które jeszcze nigdy nie miały z genealogią do czynienia. Ktoś kto siedzi w tym od lat, raczej nie dowie się niczego nowego. 

W związku z tym, że jest weekend pomyślałam, że podrzucę Ci moje ulubione filmy dotyczące tematyki II Wojny Światowej. Chociaż pogoda aktualnie nie sprzyja do siedzenia w domu i oglądania telewizji, to może skorzystasz innym razem. Kolejność jest przypadkowa. 

1. BĘKARTY WOJNY

Absolutnie najlepszy film jaki w ogóle w życiu widziałam. Obsada jest fenomenalna - gra aktorska to kunszt najwyższej klasy. Nie będę zdradzać szczegółów, zostawię Cię z trailerem. Czasami zastanawiam się tylko, jak dziś wyglądałby świat, gdyby wojna zakończyła się tak, jak w tym filmie. 

Od setek lat ludzie się w sobie zakochują. Zaczynają ze sobą spotykać, związują się, są zaręczyny, a na końcu ślub. I chociaż dziś mamy swobodę w doborze partnerów, a kiedyś małżeństwa były aranżowane, to nawet te set lat temu nie były ani trochę mniej popularne niż dziś. Tak samo jak aktualnie były urządzane wesela, Panna Młoda chciała być najpiękniejsza, a goście dobrze się bawić. Jednak koszmarna bieda po wojnie bardzo utrudniała organizację.

Wiejskie tereny są mi szczególnie bliskie, ponieważ wszyscy moi przodkowie pochodzili ze wsi. Całe życie trudnili się uprawą roli. Wesela organizowano na podwórkach, przygrywali lokalni grajkowie na prowizorycznej scenie z desek ułożonej na snopkach siana, a alkohol piło się ze szklanek. Dużo w tej kwestii usłyszałam od mojej sąsiadki, która sama miała takie właśnie wesele i to jeszcze w latach 70! 

Na wsiach było ubogo, ale to wszystko miało taki charakter, że aż na samą myśl nogi podrywają się do tańca. Jak myślę o tych dawnych wiejskich weselach, to od razu mam przed oczami sceny z "Chłopów" i ślub Boryny z Jagną.

Aktualnie dla większości kobiet i mężczyzn te ubrania prawdopodobnie nie byłyby do zaakceptowania ze względu na kanony, które diametralnie się zmieniły. Ja muszę przyznać, że jestem oczarowana welonami, sukniami, ozdobami, które towarzyszyły młodej parze w tym dniu. I chyba chciałabym cofnąć się w czasie do tych lat, żeby chociaż raz mieć szansę uczestniczyć w takim prawdziwym, wiejskim weselu zaraz po wojnie. Jaka to musiała być radość! Lato, wieczór, zapach siana i skoszonej trawy, cykanie świerszczy po zmroku, przygrywająca kapela, taniec boso do utraty tchu... 

Jaka szkoda, że dziś już tego nie ma.

Moi pradziadkowie - Piotr i Janina na swoim ślubnym portrecie

Zastanawialiście się kiedyś, jak wyglądali Wasi przodkowie, których zdjęć nigdy nie widzieliście? Pamiętam, kiedy ja przechodziłam przez ten etap. Nigdy nie widziałam Władka, wielkiego rodzinnego bohatera, który był rodzonym bratem mojego pradziadka Antoniego, którego zdjęć w rodzinnym albumie też było chyba tylko 3. Takich osób mogłabym wymienić całkiem sporo wśród swoich bliskich krewnych. Któregoś dnia postanowiłam, że zrobię co w mojej mocy, aby to zmienić. Oczywiście czasami fotografie są nie do zdobycia, ale często rozwiązania są tak proste, że nawet nie przychodzą do głowy. I ja Wam teraz powiem, co ja zrobiłam. 

W ebooku, który właśnie powstaje, tworzę jeden rozdział, który dokładnie opisuje, w jaki sposób  chałupniczo i urzędowo można zdobyć fotografie nigdy nie widzianych przodków. W tym wpisie chcę się z Wami podzielić trzema najprostszymi i jednocześnie najskuteczniejszymi pomysłami na to, jak znaleźć i zobaczyć takie zdjęcia. 

1. Najciemniej jest zawsze pod latarnią

Najczęściej jest tak, że kojarzy się zdjęcia ze swojego dzieciństwa, młodości. Te są zwykle pod ręką. Ja się mocno zdziwiłam, kiedy się okazało, że w moim domu jest osobne pudełko ze starymi, czarno-białymi zdjęciami, na których po raz pierwszy zobaczyłam na przykład jedną ze swoich prababci, ponieważ umarła jeszcze przed moim urodzeniem. Było tam też bardzo dużo fotografii, na których nie wiadomo kto jest - tu wystarczyło popytać najstarszych członków rodziny, sąsiadów, osób w wiosce i bardzo dużo niewiadomych się wyjaśniło. Dlatego pierwszą podstawową radą ode mnie będzie zawsze - pytaj rodziców i dziadków, poproś, aby poszukali starych zdjęć, obejrzyjcie je wspólnie, pytaj kto na nich jest, notuj bo pamięć bywa bardzo ulotna. Ja jako nastolatka wiele rzeczy nie zapisywałam, dziś już tego nie pamiętam, a ludzie niestety umierają i potem nie ma już kogo pytać. Bardzo często zdarza się, że nawet nie wiesz, że takie rzeczy znajdują się w Twoim rodzinnym domu, lub w domu dziadków, którzy trzymają stare, zakurzone albumy gdzieś na dnie szafy. Jeżeli takie osoby mieszkają daleko warto zatelefonować, zapytać , to naprawdę nie jest trudne. 

2. Odwiedź dalszych krewnych 

Pomyśl o rodzeństwie swoich rodziców, dziadków, pradziadków, a nawet ich dzieciach i wnukach. Może być tak, że Twój pradziadek był najstarszy w rodzeństwie, miał o 25 lat młodszą siostrę, która na przykład nadal żyje. Trzeba brać pod uwagę wszelkie możliwości - często nawet nieprawdopodobne opcje są strzałem w dziesiątkę. Podczas wielu rodzinnych uroczystości były robione zdjęcia grupowe. Mogły to być chrzciny, śluby, wesela, pogrzeby, a na nich akurat ktoś, kto leży w kręgu Twoich zainteresowań. Warto zainteresować się, kto jeszcze żyje i gdzie mieszka. Wystarczy zadzwonić, przedstawić się i umówić. Mnie zdarzało się jeździć do "obcych" dla siebie ludzi, z którymi łączą mnie więzy krwi i dostawać perełki. Zawsze przy takich okazjach mam ze sobą swojego laptopa i skaner. Poniżej przykład takiej perełki, którą dostałam od siostry mojego dziadka. Nigdy nie widziałam tego zdjęcia, nie miałam pojęcia o jego istnieniu. Wystarczyło pojechać i dziś mogę patrzeć na swojego dwuletniego, naburmuszonego dziadka ;) 

3. "Kargul, podejdź no do płota"

Zwłaszcza na wsi sąsiedzi mają ze sobą bardzo dobre relacje i traktuje się ich jak rodzinę. Tak też jest u nas. Wczoraj zaczepiła mnie sąsiadka, jak rozwieszałam pranie na podwórku. Zadałam jej kilka pytań dotyczących moich pradziadków, z którymi ona bardzo dobrze się znała bo przez wiele lat mieszkali "przez płot". Opowiedziała mi mnóstwo historii, które bardzo mnie zaciekawiły i powiedziała, żebym do niej przyszła bo w ich albumie są zdjęcia moich pradziadków z chrzcin jej syna w latach 70. Szok! W życiu by mi to nawet do głowy nie przyszło, aby do nich pójść i zapytać, chociaż dziś wydaje się to bardzo logiczne. Wspólne prace w polu, pieczenie ciast jak w przypadku mojej sąsiadki i prababci, uczestnictwo w uroczystościach typu chrzty czy wesela. Właściwie to ta sytuacja zainspirowała mnie do napisania tego wpisu bo może nie tylko ja o tym nie pomyślałam i ktoś z Was też skorzysta. Poniżej zdjęcia uzyskane dzięki sąsiadce. 

W moim folderze ze zdjęciami genealogicznymi znajduje się kilkaset fotografii. Na każdym jest ktoś z moich przodków. Tylko kilkadziesiąt z nich jest w moim rodzinnym domu, w albumie, a resztę zdobyłam "przez przypadek". W ebooku dzielę się swoimi sposobami nie tylko chałupniczymi, ale też urzędowymi. Dopiero zebranie tych wszystkich pomysłów razem dało zamierzony efekt. Przeprowadzam Was tam krok po kroku przez cały proces, który i Wam pozwoli zgromadzić nowe, rodzinne zbiory. Premierę przewiduję na koniec czerwca. 

Z chęcią poczytam o Waszych sposobach na zdobywanie rodzinnych fotografii. Podzielcie się proszę nimi w komentarzu dla dobra wszystkich, którzy kochają odkrywać swoje korzenie i poznawać nowe historie. 

Pisałam tu kiedyś o pewnym rodzinnym bohaterze, którego nigdy nie umiałam sobie wyobrazić bo nie zachowało się żadne Jego zdjęcie. Zginął mając zaledwie dziewiętnaście lat, dokładnie trzy miesiące przed swoimi dwudziestymi urodzinami, a więc jeszcze jako nastolatek. Zdecydował się poświęcić swoje istnienie dla większego dobra, odszedł z tego świata podczas największej bitwy partyzanckiej II Wojny Światowej w wyniku walki z okupantem. 

Jednym z moich największych genealogicznych marzeń i celów było zobaczyć jak Władek wyglądał. Żeby ta postać z biegiem czasu nie zaginęła w ludzkiej pamięci. Dziś już nikt nie odwiedza Jego grobu, ponieważ wszyscy jemu najbliżsi umarli, czas robi swoje... 

Minęły trzy lata od kiedy tak się uparłam, aby czegoś na Jego temat się dowiedzieć. Przez ten czas wystarczająco się przekonałam, że jestem w beznadziejnym położeniu. Dokumentów urzędowych takich jak dowody osobiste się wtedy nie wydawało (Władek żył w latach 1924-1944), mało kogo było stać na robienie fotografii, a w tym wszystkim żyłam jeszcze ze świadomością, że cały rodzinny dobytek spłonął, jak Niemcy podpalili wioskę bodajże jakoś w latach 1941-1942. Poddałam się i straciłam nadzieję na to, że kiedykolwiek Władka zobaczę. Brat mojego pradziadka miał na zawsze pozostać mi nieznanym... 

Dzięki temu co wydarzyło się potem, już nigdy nie zwątpię. Obiecuję sama przed sobą. 

***

Jeżeli post Ci się podobał, to będzie mi bardzo miło, gdy przekażesz go dalej. O nowych wpisach informuję zawsze na insta story na moim INSTAGRAMIE i na facebookowym FANPAGE'U. Zdarza mi się to także robić na moim prywatnym profilu, ale chcę z tego zrezygnować, żeby nie dublować treści. Jeśli nie chcesz przegapić informacji o nowym poście zapraszam na forestowe social media. Przypominam również o istnieniu grupy na Facebooku (Grupa Story Forest), na której chętnie pomogę Wam rozwiązywać Wasze zagadki. 

W związku z wczorajszym świętem, postanowiłam poszukać fotografii moich dziadków, które zrobiono im na pochodzie pierwszomajowym. Tym samym i moi najbliżsi przodkowie mieli szansę brać udział w tych propagandowych przedstawieniach, które były idealnie wyreżyserowane. 

zdjęcie pokolorowane, oryginał to czerń i biel 

Fotografia przedstawia moich dziadków, Annę i Edwarda. Przypuszczam, że jest to przełom lat 70 i 80. Pomimo tego, że to święto było uznawane za symbol komunizmu i zniewolenia, to wielu ludzi traktowało je jako świetną okazję do zabawy i świętowania co z resztą widać na załączonej fotografii. Ludzie nie wyglądający na smutnych, maszerują ulicami miast, dzierżąc w rękach flagi. Cieszą się, jest piękna pogoda, zaczyna się prawdopodobnie najpiękniejszy miesiąc w roku, dający radość i nadzieję na lepsze jutro. Ja to tak widzę, uważam, że i moi dziadkowie myśleli bardzo podobnie. 

Nigdy nikogo nie potępiam za decyzje, jakie podejmuje w życiu, ponieważ nie wiem jak postąpiłabym sama, znajdując się w takiej sytuacji. Mój dziadek nie był komunistą - to mogę stwierdzić z pewnością, ponieważ sam zbyt wiele szkód od ówczesnej władzy doznał. Między innymi, gdy miał w wojsku wypadek i wszystkich świadków od tego odsunięto, a Jego zwolnili do cywila. Pisałam o tym tutaj: KARASTROFA, NAPISANE RĘKĄ DZIADKA NA ODWROCIE FOTOGRAFII

Należał do partii PZPR, mam nawet Jego książeczkę członkowską. Dzisiaj uważa się, że do partii wstępowano, aby ułatwić sobie życie, dostać mieszkanie, szybciej awansować. Chyba nie mogę zgodzić się z tym do końca, albo po prostu mój dziadek z tego nie korzystał. Wraz z całą rodziną mieszkali w małym mieszkaniu w bloku, a do osiągnięcia wieku emerytalnego pracował jako brygadzista na stolarni. Ilu ludzi, tyle historii... 

***

Jeżeli post Ci się podobał, to będzie mi bardzo miło, gdy przekażesz go dalej. O nowych wpisach informuję zawsze na insta story na moim INSTAGRAMIE i na facebookowym FANPAGE'U. Zdarza mi się to także robić na moim prywatnym profilu, ale chcę z tego zrezygnować, żeby nie dublować treści. Jeśli nie chcesz przegapić informacji o nowym poście zapraszam na forestowe social media. Przypominam również o istnieniu grupy na Facebooku (Grupa Story Forest), na której chętnie pomogę Wam rozwiązywać Wasze zagadki. 

Inauguracyjny wpis na blogu opowiadał KIM JEST DLA MNIE JANEK. Zawarta tam historia rozniosła się szerszym echem, przyniosła pierwsze komentarze, udostępnienia adresu bloga, generalnie zainteresowała odbiorców. Temat Janka i Jego tragicznych przeżyć z lat nastoletnich postanowiłam kontynuować, nie tylko pisząc o Nim tutaj, ale także prowadząc dalsze badania prywatnie. Dzięki uprzejmości pani pracującej na Majdanku udało mi się między innymi ustalić, jakie były losy Janka na Majdanku, oraz co stało się z nim później i o tym właśnie będzie dzisiejszy wpis. 

Dla przypomnienia, aby nie powielać treści: JAKIE BYŁY LOSY JANKA W OBOZIE?

Mój pradziadek miał zaledwie 13 lat, kiedy został zabrany do obozu przejściowego w Zamościu, a następnie wywieziony do Majdanka, gdzie przebywał przez okres 3 miesięcy. Nigdy nie wiedziałam, co stało się z nim potem, aż do dnia, kiedy otrzymałam dokumenty z ITS Bad Arolsen, z których jasno wynika, że... 

Jak się okazuje Lichtenfelde to nie jedyne miejsce, w którym pracował mój pradziadek. Najpierw przez rok był w innym majątku. Zatem w Lichtenfelde znajdował się od końcówki 1944 roku, skąd już wrócił do domu, ale kiedy? Dopiero w marcu 1946 roku, prawie rok po wyzwoleniu. Dlaczego był tam tak długo? 

***

Jeżeli post Ci się podobał, to będzie mi bardzo miło, gdy przekażesz go dalej. O nowych wpisach informuję zawsze na insta story na moim INSTAGRAMIE i na facebookowym FANPAGE'U. Zdarza mi się to także robić na moim prywatnym profilu, ale chcę z tego zrezygnować, żeby nie dublować treści. Jeśli nie chcesz przegapić informacji o nowym poście zapraszam na forestowe social media. Przypominam również o istnieniu grupy na Facebooku (Grupa Story Forest), na której chętnie pomogę Wam rozwiązywać Wasze zagadki. 

Aktualna sytuacja związana z zamknięciem szkół, skłoniła mnie do wspomnień jak to kiedyś było. Otworzyłam swój niezawodny (i mam wrażenie niekończący się!) folder ze zdjęciami na komputerze. Wypatrzyłam wśród fotografii szkolne zdjęcia mojej babci i postanowiłam jak zawsze napisać o tym kilka słów. 

***

Jeżeli post Ci się podobał, to będzie mi bardzo miło, gdy przekażesz go dalej. O nowych wpisach informuję zawsze na insta story na moim INSTAGRAMIE i na facebookowym FANPAGE'U. Zdarza mi się to także robić na moim prywatnym profilu, ale chcę z tego zrezygnować, żeby nie dublować treści. Jeśli nie chcesz przegapić informacji o nowym poście zapraszam na forestowe social media. Przypominam również o istnieniu grupy na Facebooku (Grupa Story Forest), na której chętnie pomogę Wam rozwiązywać Wasze zagadki. 

Mój dziadzio, Edward Smoła, trafił do wojska w "trudnym czasie". Była głęboka komuna, o wielu rzeczach nie można było mówić, szalała cenzura, a wojsko miało być krystaliczne. Dlatego kiedy w 1967 roku miał miejsce bardzo poważny wypadek, w którym uczestniczył, nie wiedział o tym nikt. Dziś nie obeszłoby się bez echa, a wtedy prasa, telewizja milczały, chociaż ktoś na pewno zginął... 

O wypadku już pisałam, zalinkuję, do tych wpisów: 

KATASTROFA, NAPISANE RĘKĄ DZIADKA NA ODWROCIE FOTOGRAFII

DZIADEK EDWARD BYŁ LOTNIKIEM?! NOWE FAKTY DOTYCZĄCE WYPADKU

Muszę dokładniej doczytać, jak wyglądało szkolnictwo w latach 50', chyba że jakiś czytelnik oświeci mnie w komentarzu. Edward musiał ukończyć Szkołę Podstawową, ponieważ potem się kształcił w Technikum Przemysłu Drzewnego w Zwierzyńcu. Odwiedziłam kiedyś tę szkołę, mój tata także do niej uczęszczał. Dziadka zdjęcie wisi w tableau wraz z fotografiami innych absolwentów z roku 1964. 

Dzięki zachowanej książeczce dziadka, udało mi się odtworzyć Jego wojskową karierę, co nieco mnie zszokowało, ale o tym będzie później. Książeczka została wydana w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (a jakże!) przez WKR w Zamościu, 15.05.1964 roku, tydzień przed dziadka 20 urodzinami. Jako zawód wpisano "uczeń", ponieważ jeszcze wtedy się uczył w zwierzynieckim technikum. 

Jak widać na pierwszej komisji orzeczono, że jest czasowo niezdolny do służby i udzielono odroczenie. W rok później, 28.04.1965 roku przeznaczono do odbycia zasadniczej służby wojskowej, która wtedy jeśli mnie moja wiedza nie myli, trwała 2 lata. 

Nie wiem co znaczy zapis z 08.04.1966, że dziadek został zaliczony do ponadkontygentu. Zapytam Pana Jerzego, kolegi z wojska Dziadka, z którym dzięki Internetowi się odnalazłam. Służyli razem w jednej jednostce, na pewno będzie wiedział. 

Dziadek rozpoczął służbę 26.04.1966, wcielono Go do Jednostki Wojskowej o numerze 5794, to Ośrodek Szkolenia Specjalistów Zabezpieczenia Lotów w Grudziądzu. Właśnie to był dla mnie wielki szok, nie wiedziałam, że dziadkowa kariera wojskowa miała cokolwiek wspólnego z lotnictwem. Myślałam, że tylko ja "poszłam w tym kierunku". 

To właśnie w Grudziądzu 26 czerwca 1966 roku odbyła się uroczysta przysięga wojskowa, która jest przedstawiona na tym zdjęciu. Z tyłu dziadek wypisał imiona i nazwiska żołnierzy. Pewnie ze swojej kompanii. Myślę, że może ktoś z ich potomków kiedyś tu trafi i będzie umiał powiedzieć coś więcej. 

6 października 1966 roku ukończył Szkołę Podoficerską i 7 października 1966 roku ubył do Jednostki Wojskowej 4976, czyli do 41 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku. Następnego dnia przybył do Jednostki Wojskowej 1389, to był 40 Dywizjon Dowodzenia Lotami na stanowisko mechanik sprzętu. Z tego okresu zachowało się całkiem sporo wojskowych zdjęć, nie wiem jakim cudem, ponieważ wtedy podobno w wojsku fotografować nie było można. 

 Edward Smoła, drugi od prawej na dole

Edward Smoła, trzeci od lewej w górnym rzędzie, trzyma karabin

 Edward Smoła, pierwszy z prawej

***

Jeżeli post Ci się podobał, to będzie mi bardzo miło, gdy przekażesz go dalej. O nowych wpisach informuję zawsze na insta story na moim INSTAGRAMIE i na facebookowym FANPAGE'U. Zdarza mi się to także robić na moim prywatnym profilu, ale chcę z tego zrezygnować, żeby nie dublować treści. Jeśli nie chcesz przegapić informacji o nowym poście zapraszam na forestowe social media. Przypominam również o istnieniu grupy na Facebooku (Grupa Story Forest), na której chętnie pomogę Wam rozwiązywać Wasze zagadki. 

Zdumiewa mnie fakt, jak zwykły dla kogoś "świstek" dla innych osób może być bezcenny. Odkąd poważniej zaczęłam interesować się wojenną historią swoich rodzinnych okolic, każdy kawałek papierka lub fotografia dotyczące tamtych lat, są dla mnie na wagę złota. Dlatego kiedy dotarłam do kennkarty mojego pradziadka z 1943, zyskując tym samym jego zdjęcie w wieku 27 lat, czyli tyle co ja mam teraz, to byłam tak podekscytowana, że nie umiałam przez cały dzień usiedzieć w jednym miejscu i wciąż patrzyłam na tę fotografię porównując twarz młodego chłopaka, którego widziałam przed sobą do staruszka którego mam stale w pamięci.

Kennkarta, czyli inaczej karta rozpoznawcza to dzisiejszy dowód osobisty, wydawane na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Na mocy ustaleń Hansa Franka z 13 czerwca 1941 roku, każdy obywatel, który nie był Niemcem i miał ukończone 15 lat, musiał taki dokument posiadać. Żydzi i Cyganie otrzymywali karty koloru żółtego, Rosjanie, Ukraińcy, Białorusini, Gruzini i Górale niebieskie, a Polacy szare. Zastanawiam się dlaczego pradziadek nie wyrobił kennkarty w 1941, tylko dopiero 2 lata później. Miał przecież obowiązek posiadania tego dokumentu, ponieważ za jego brak groziły poważne konsekwencje. Gdzie był przez te 2 lata?

Najbardziej wzruszające są dla mnie odciski palców, na zawsze uwiecznione na kartce papieru i... usta, ponieważ mam takie same.

Piotr Smoła urodził się, gdy szalała Wojna Światowa. Któż wtedy mógł wiedzieć, że jest dopiero pierwsza, a za 21 lat wybuchnie jeszcze straszniejsza, nazwana potem II Wojną Światową? Myślę, że nikt się tego nie spodziewał. 

Mały Piotruś przyszedł na świat 8 kwietnia 1916 roku w Żurawnicy, jako trzecie dziecko Franciszka i Marianny. Nie mógł wtedy wiedzieć, że dokładnie tego samego dnia tylko 54 lata później urodzi się jego pierwszy wnuk, a mój tata. W ciągu najbliższych 13 lat urodziła mu się jeszcze czwórka rodzeństwa. 

Ukończył 4 klasy Szkoły Powszechnej, a następnie pomagał na roli swojemu tacie i opiekował się młodszym rodzeństwem.
Potem nadszedł ten straszny 1939 rok... W pierwszy dzień wiosny - 21 marca - wstąpił do Polskiego Wojska w Kraju do 8 Pułku Piechoty Legionów, służył w plutonie przeciwpancernym jako celowniczy zaporowy. Prześledziłam szlak bojowy tego Pułku. Podczas kampanii wrześniowej Pułk uczestniczył w kilku znaczących bitwach. 27 września został rozformowany przez podpułkownika Antoniego Cebulskiego. Czy Piotr wrócił wtedy od razu do domu rodzinnego? Miał tylko 23 lata... co działo się z nim potem?


Swoją przyszłą żonę Jankę Kurzawską mógł znać od zawsze, ponieważ pochodzili z tej samej wioski. Podczas wojny, a może już wcześniej, musiało się pojawić między nimi uczucie, ponieważ wraz z wyzwoleniem w 1945 roku na świat przyszedł mój kochany dziadek Edward. Prababcia była piękną dziewczyną, a przynajmniej takie krążą legendy, Piotr na tamte czasy również uchodził za przystojnego, a przynajmniej tak mi się wydaje. Uważam, że nie mieli złego życia, ale moje wspomnienia o pradziadkach z Żurawnicy to temat na odrębną notatkę.

W zbiorach po moich pradziadkach zachowały się ich fotografie z lat młodości, kiedy jeszcze nie mieli dzieci i prawdopodobnie ślubu też. Wychowali się w jednej wiosce, mieszkali dosłownie 3-4 domy od siebie. Przypuszczam zatem, że znali się od zawsze. Może nawet jako małe dzieci, bawili się razem? 

***

Jeżeli post Ci się podobał, to będzie mi bardzo miło, gdy przekażesz go dalej. O nowych wpisach informuję zawsze na insta story na moim INSTAGRAMIE i na facebookowym FANPAGE'U. Zdarza mi się to także robić na moim prywatnym profilu, ale chcę z tego zrezygnować, żeby nie dublować treści. Jeśli nie chcesz przegapić informacji o nowym poście zapraszam na forestowe social media. Przypominam również o istnieniu grupy na Facebooku (Grupa Story Forest), na której chętnie pomogę Wam rozwiązywać Wasze zagadki.